Burn-out herkennen…

Burn-out herkennen en erkennen is de eerste stap op weg naar herstel. Stel: je rijdt met je auto op de snelweg. Op weg naar een belangrijke afspraak. Je bent goed voorbereid, je zit relaxt in de auto. Lekker muziekje op. En je voelt: dit wordt jouw dag. Ineens voel je dat je auto naar één kant trekt. Er klopt iets niet. “Oh nee! Niet nu” denk je. “Daar heb ik geen tijd voor…” Je voelt je ongemakkelijk en met een nerveus gevoel, blijf je doorrijden. “Hopelijk red ik het tot de afspraak…”, maar stiekem weet je al: dit is niet goed. Van ontspannen autorijden is geen sprake meer. En hoe verder je rijdt, je voelt de auto steeds harder naar één kant trekken. Het rijden wordt nu wel erg ongemakkelijk. Je vermindert vaart. En ineens hoor je ook nog een geluid wat er niet hoort te zijn.

…dwingt je om stil te staan…

Als de auto steeds meer begint te trekken, weet je “Ik kom er niet meer omheen.” Je moet stoppen. Stilstaan op de vluchtstrook. Je kijkt op de klok en je ziet dat het je niet meer gaat lukken om op tijd op je afspraak te komen. Nu kun je twee dingen doen…. a) In paniek schieten. Allerlei manieren gaan bedenken om alsnog op tijd te komen en de schade te beperken. Je ontkent de realiteit. Misschien is het mogelijk om via de provinciale weg te rijden, om toch nog te proberen om bij je afspraak te komen. Je rijdt voorzichtig twee meter. Het rammelt. Nee, dit kan niet. Dit voelt niet veilig. Wat nu?! Je moet toch naar de afspraak! Je piekert je suf, vraagt je af “waarom gebeurt dit nu?” en “waarom gebeurt dit altijd mij?” Je bent de wanhoop dichtbij, hoe dan… wat nu? “Ik wil en moet en zal naar de afspraak gaan.” Je komt geen stap verder. Je bent de controle kwijt. Een gevoel van onmacht neemt het van je over.

…acceptatie is de eerste stap naar herstel!

b) Je stapt voorzichtig uit. Wat nu? Je loopt een rondje om de auto en gaat op zoek naar de oorzaak van het probleem. Ah, een lekke band. Je realiseert je wat dit betekend. Hiermee kun je niet verder rijden. Er is geen enkele manier om nu nog op tijd bij je afspraak te komen. Adem in – adem uit. Je ziet de realiteit onder ogen en accepteert het. Dit kun je niet zelf oplossen, hier heb je hulp bij nodig. Je brengt jezelf in veiligheid achter de vangrail en belt de ANWB. Vervolgens bel je rustig met je afspraak. Je legt de situatie uit. Dit is overmacht, de ander heeft er volledig begrip voor. Het grote verschil tussen a en b is de reactie op het probleem. A zit volledig in ontkenning en is slachtoffer van de situatie. B daarentegen is zich bewust van de situatie. Door de herkenning en erkenning van het probleem, ontstaat rust en ruimte. Pas als het probleem bekend is en geaccepteerd wordt, kan er nagedacht worden over een oplossing. Dus aan jou de keuze: zit je vast in ontkenning of geef je jezelf de erkenning, waardoor er ruimte komt voor een oplossing?