Hoge werkdruk
De rol van psychiaters binnen de GGZ is volgens Joeri Tijdink van “De Jonge Psychiater”, de belangenorganisatie die de enquête opstelde,de laatste jaren sterk verandert. Vaak worden psychiaters pas betrokken bij de patiënt op het moment dat er problemen zijn en bij complexe vraagstukken. Ook de administratie druk is hoog en er heerst onvrede over de lange wachtlijsten.
Volgens Elnathan Prinsen, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP) zit er een spanningsveld tussen wat behandelaars zelf goed achten voor de patiëntenzorg en wat er verwacht wordt vanuit de organisatie. Er is sprake van een negatieve spiraal. Doordat psychiaters duur en schaars zijn worden zij alleen voor beperkte werkzaamheden ingezet. “Aan de ene kant krijgen psychiaters het gevoel dat ze hun vak niet in de volle breedte kunnen uitoefenen. En daarom gaan ze weg uit de ggz-instelling, waardoor ze nog schaarser worden.”
Ingrediënten voor burn-out
Psychiaters zijn, volgens Tijdink “[…] hele gepassioneerde mensen die er heel graag voor hun patiënten willen zijn. Maar anderzijds lopen ze er ook tegenaan dat ze geen autonomie voelen en worden tegengewerkt door bureaucratie.”
Laat dit nu net de ingrediënten zijn die vaak zorgen voor chronische stress en burn-out klachten; een hoge mate van verantwoordelijkheid, betrokkenheid bij de patiënt in combinatie met een gebrek aan autonomie.
Burnout psychiater; is dat uiteindelijk het gevolg van de uitputting van veel psychiaters? Waar kunnen zij terecht, op het moment dat zij hun vak niet meer met voldoening kunnen uitoefenen en daardoor zelf vastlopen?
Wij zijn er klaar voor om ze dan de hulp te blijven bieden die ze zelf niet meer kunnen of mogen geven!
GGZ op de schop
Dat er misstanden zijn binnen de GGZ moge inmiddels duidelijk zijn. Het wordt echter ook duidelijk, dat de mensen die binnen de GGZ werken zelf ook leiden onder de strakke kaders door afspraken met – en protocollen van zorginstellingen en zorgverzekeraars. Er is geen tijd meer voor persoonlijke betrokkenheid. Diagnoses worden gesteld volgens een “afvink-lijstje” en voor de patiënt het weet, heeft hij meer labels dan vingers aan één hand. Zoals te zien in de reportage “Tygo in de psychiatrie” zelfs zoveel verschillende, dat de GGZ vastloopt omdat ze zelf niet meer weten welk label ze überhaupt nog moeten behandelen.
Wat hierbij te kort komt is de menselijkheid. Verder kunnen kijken dan alleen de verschijnselen. De tijd nemen iemand in zijn geheel als persoon te zien. De vraag te kunnen stellen naar het “probleem achter het probleem”.
Maar daarvoor heeft een behandelaar tijd nodig. En tijd is geld…dus labels plakken, pilletje erin, volgende patiënt!
Zolang, tot ook de psychiaters zelf met uitputtingsklachten de GGZ ingaan…
0 reacties